Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008
γνησιοι αδεσποτοι κινδυνευουν να δολοφονηθουν απο τα καθε λογης ορνεα
Γνήσιοι αδέσποτοι σαν τους συντρόφους από τις πορείες, πλατείες, γειτονιές, κινδυνεύουν άμεσα να δολοφονηθούν από εξουσιαστικούς φορείς, θεσμούς, πρόσωπα, αν δεν απομακρυνθούν από τον χώρο που βρίσκονται τώρα.
Αποκλείονται Δημοτικοί μπόγιες και (Φιλο)ζωικά ιδρύματα επιδοτουμενης καταστολής.
Επικοινωνήστε όσοι ενδιαφέρεστε με skiloloi@gmail.com
Δευτέρα 5 Μαΐου 2008
Οι φιλες του Κανελλου, του εκμηστηρευτηκαν τη ζωη τους
Ο παππούς Γιώργος πρέπει να ανήκει στη σπάνια πια ράτσα ελληνικού τσοπανόσκυλου
της Πίνδου - σκυλιά με σπάνιο χαρακτήρα, δείχνουν αυτοθυσία για το κοπάδι και τον
άνθρωπο σε περίπτωση κινδύνου (μάχονται μέχρι θανάτου)
και η επιβράβευση είναι αυτή...όπως του παππού Γιώργου και της Ελενίτσας....
Η ζωή πλέον δεν λογαριάζεται, δεν έχει καμία αξία.
Οι φιλες του Κανελλου, δυο σκυλιά, τα οποία και τα δύο ήταν αδέσποτα και το ένα ήδη
άρρωστο με Καλαζάρ και γέρικο πια, και το κάθε ένα με τη δική του άσχημη
ιστορία όπως και τα περισσότερα άλλωστε.Του διηγηθηκαν την ιστορια τους
Η Φροσω
Ήταν μία ζωη αδέσποτη που περιφερόταν σε μία από τις πλατείες της Αθήνας
διωγμένο από το σπίτι κάποιων γειτόνων/κτήνοι οι οποίοι την έδερναν ανελέητα.
επειδή "ενοχλούσε" θα την μάζευε ο δήμος όπως είχαν
μαζέψει και άλλα αδέσποτα από τη πλατεία αυτή - είχε αδυναμία η άτιμη στα
πατζάκια των οδηγών μηχανών!
Οπως λενε οι συντροφοι της
"Μόλις μας έβλεπε από μακριά μάζευε φύλλα ή λουλουδάκια πεσμένα και μας τα έφερνε
και τα άφηνε στα χέρια μας.
Ποιός θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος σε αυτή τη τρυφερή καρδιά? δεν αντέξαμε
και πολύ, λύγισαμε και τη κρατήσαμε. Μετά καταλάβαμε ότι αυτή μας είχε επιλέξει και όχι εμείς.
Δεν τη ρωτήσαμε για τη καταγωγή της, ούτε για την ηλικία της, άλλωστε δεν είχε κανένα νόημα.
Βρήκε επιτέλους όχι απλά ένα σπίτι αλλά οικογένεια που θα την αγαπάει για όλη της
τη ζωή, στα "καλά" και στα "άσχημα".
Τώρα είναι ηλικιωμένη και άρρωστη, αλλά δε το βάζει κάτω.
Πάσχει από την ασθένεια Καλαζάρ και παίρνει τα φαρμακάκια της, βεβαίως που και που κάνει καμιά
καραγκιοζιά έτσι για να θυμάται τα παλιά "καλά"...
Της αρέσουν τα σουβλάκια και οι πίτσες (ε.. οι παλιές συνήθειες της πλατείας), και έχει
δηλώσει θαυμάστρια του Κανέλλου."
Το δεύτερο σκυλί η Ελενίτσα (με καταγωγή από Πίνδο, σπάνια ράτσα ελληνικού τσοπανόσκυλου και
"εκρηκτικού" χαρακτήρα, που δυστυχώς δε τη βοήθησε τελικά) το βρήκαν οι ίδιοι σε ένα βουνό, δεμένο σε ένα δέντρο
έτοιμο να πεθάνει με τη κοιλιά πρησμένη από την ασιτία και χωρίς γούνα με το σώμα γεμάτο πληγές από τη
ψώρα και το σύρμα στο λαιμό της είχε μπει μέσα στη σάρκα... στη προσπάθεια να ελευθερωθεί (παρατημένο
από τσοπάνο/μ...λ...κα της περιοχής)
"Αφού το πήγαμε στο γιατρό, πήραμε και τα φαρμακάκια μας, έγινε μία κουκλάρα, ένα θηρίο 45 κιλών! η οποία
έχει φάει όλα τα σκουπόξυλα και τις ξύλινες πόρτες του σπιτιού με τα δόντια (Γούντυ ο τρυποκάρυδος)!"
της Πίνδου - σκυλιά με σπάνιο χαρακτήρα, δείχνουν αυτοθυσία για το κοπάδι και τον
άνθρωπο σε περίπτωση κινδύνου (μάχονται μέχρι θανάτου)
και η επιβράβευση είναι αυτή...όπως του παππού Γιώργου και της Ελενίτσας....
Η ζωή πλέον δεν λογαριάζεται, δεν έχει καμία αξία.
Οι φιλες του Κανελλου, δυο σκυλιά, τα οποία και τα δύο ήταν αδέσποτα και το ένα ήδη
άρρωστο με Καλαζάρ και γέρικο πια, και το κάθε ένα με τη δική του άσχημη
ιστορία όπως και τα περισσότερα άλλωστε.Του διηγηθηκαν την ιστορια τους
Η Φροσω
Ήταν μία ζωη αδέσποτη που περιφερόταν σε μία από τις πλατείες της Αθήνας
διωγμένο από το σπίτι κάποιων γειτόνων/κτήνοι οι οποίοι την έδερναν ανελέητα.
επειδή "ενοχλούσε" θα την μάζευε ο δήμος όπως είχαν
μαζέψει και άλλα αδέσποτα από τη πλατεία αυτή - είχε αδυναμία η άτιμη στα
πατζάκια των οδηγών μηχανών!
Οπως λενε οι συντροφοι της
"Μόλις μας έβλεπε από μακριά μάζευε φύλλα ή λουλουδάκια πεσμένα και μας τα έφερνε
και τα άφηνε στα χέρια μας.
Ποιός θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος σε αυτή τη τρυφερή καρδιά? δεν αντέξαμε
και πολύ, λύγισαμε και τη κρατήσαμε. Μετά καταλάβαμε ότι αυτή μας είχε επιλέξει και όχι εμείς.
Δεν τη ρωτήσαμε για τη καταγωγή της, ούτε για την ηλικία της, άλλωστε δεν είχε κανένα νόημα.
Βρήκε επιτέλους όχι απλά ένα σπίτι αλλά οικογένεια που θα την αγαπάει για όλη της
τη ζωή, στα "καλά" και στα "άσχημα".
Τώρα είναι ηλικιωμένη και άρρωστη, αλλά δε το βάζει κάτω.
Πάσχει από την ασθένεια Καλαζάρ και παίρνει τα φαρμακάκια της, βεβαίως που και που κάνει καμιά
καραγκιοζιά έτσι για να θυμάται τα παλιά "καλά"...
Της αρέσουν τα σουβλάκια και οι πίτσες (ε.. οι παλιές συνήθειες της πλατείας), και έχει
δηλώσει θαυμάστρια του Κανέλλου."
Το δεύτερο σκυλί η Ελενίτσα (με καταγωγή από Πίνδο, σπάνια ράτσα ελληνικού τσοπανόσκυλου και
"εκρηκτικού" χαρακτήρα, που δυστυχώς δε τη βοήθησε τελικά) το βρήκαν οι ίδιοι σε ένα βουνό, δεμένο σε ένα δέντρο
έτοιμο να πεθάνει με τη κοιλιά πρησμένη από την ασιτία και χωρίς γούνα με το σώμα γεμάτο πληγές από τη
ψώρα και το σύρμα στο λαιμό της είχε μπει μέσα στη σάρκα... στη προσπάθεια να ελευθερωθεί (παρατημένο
από τσοπάνο/μ...λ...κα της περιοχής)
"Αφού το πήγαμε στο γιατρό, πήραμε και τα φαρμακάκια μας, έγινε μία κουκλάρα, ένα θηρίο 45 κιλών! η οποία
έχει φάει όλα τα σκουπόξυλα και τις ξύλινες πόρτες του σπιτιού με τα δόντια (Γούντυ ο τρυποκάρυδος)!"
Κυριακή 4 Μαΐου 2008
Το ασφαλιστικο δεν λυνεται με νομους...
κι επειδη η ασφαλιση, και ο σεβασμος στα γηρατεια επαφιεται στο κοινωνικο ιστο και την αλληλεγγυη...
Ο παππους Γιωργος σημερα...
Ο παππούς Γιώργος χρειάζεται την στήριξή μας. Είναι γεράκος και μπήκε στο καταφύγιο με τρομερά προβλήματα υγείας, γεμάτος πληγές και αδύνατος. Τον θεραπεύσαν, τον κανακέψαν, τον ταΐσαν και τώρα θα μπορούσε να αφήσει το καταφύγιο και να μετακομίσει σ' ένα σπιτάκι σε μια αυλη. Λίγη θαλπωρή κι ένα σίγουρο πιάτο φαΐ για το βασίλεμά του. Στη φωτο όταν πρωτοήρθε στο καταφύγιο. Τώρα είναι αγνώριστος, παχύς με πλούσιο τρίχωμα, ένας όμορφος γέρικος τσοπανόσκυλος!
info@kazshelter.org
Τηλέφωνο: 6971-780960 6948-015974
Ώρες επικ. 09:00-14:00 και 18:00-20:00
Φαξ: 210-8012149
Ο παππους Γιωργος σημερα...
Ο παππούς Γιώργος χρειάζεται την στήριξή μας. Είναι γεράκος και μπήκε στο καταφύγιο με τρομερά προβλήματα υγείας, γεμάτος πληγές και αδύνατος. Τον θεραπεύσαν, τον κανακέψαν, τον ταΐσαν και τώρα θα μπορούσε να αφήσει το καταφύγιο και να μετακομίσει σ' ένα σπιτάκι σε μια αυλη. Λίγη θαλπωρή κι ένα σίγουρο πιάτο φαΐ για το βασίλεμά του. Στη φωτο όταν πρωτοήρθε στο καταφύγιο. Τώρα είναι αγνώριστος, παχύς με πλούσιο τρίχωμα, ένας όμορφος γέρικος τσοπανόσκυλος!
info@kazshelter.org
Τηλέφωνο: 6971-780960 6948-015974
Ώρες επικ. 09:00-14:00 και 18:00-20:00
Φαξ: 210-8012149
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
Τρίτη 8 Απριλίου 2008
Η αβασταχτη βαρβαροτητα της τεχνης
Η "τεχνη" του εγκληματος
Το 2007 ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας αποκαλούμενος 'καλλιτέχνης' πήρε έναν αδέσποτο σκύλο από το δρόμο,
τον μετέφερε σε μια γκαλλερί όπου τον έδεσε στον τοίχο. Τον άφησε εκεί έτσι ώστε να πεθάνει από δίψα και από πείνα.
Για τις επόμενες μέρες, οι επισκέπτες της γκαλλερί γίνονταν μάρτυρες αυτής της παρωδίας 'τέχνης' χωρίς να αντιδράσει κανείς.
Εν τέλει το δύστυχο ζώο πέθανε υποφέροντας, διψώντας και πεινώντας.
Δυστυχώς το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Η περιώνυμη Central American Biennial of Art αποφάσισε
ότι αυτή η κτηνωδία είναι όντως 'τέχνη', και έτσι ο 'καλλιτέχνης' Guillermo Vargas Habacuc
προσκλήθηκε να επαναλάβει το 'έργο' του στην Biennial το 2008
A monster with human face Guillermo Vargas Habacuc
Το 2007, ένα κάθαρμα που λογίζεται ως καλλιτέχνης, ο αξιότιμος Guillermo Vargas Habacuc, πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε σε μια Gallery τέχνης μέχρι να πεθάνει από δείψα και πείνα. Το μαρτύριο του σκυλιού κράτησε μέρες και ο θάνατός του ήρθε έπειτα από ωδυνηρές στιγμές... Το χειρότερο είναι ότι όλες αυτές τις ημέρες υπήρξαν θεατές που παρακολούθησαν το θέαμα χωρίς να αντιδράσουν. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι η επίσημη Biennale της Κεντρικής Αμερικής αποφάσισε να θεωρήσει αυτό το ανουσιούργημα ως τέχνη και καλεί τον καλλιτέχνη - τέρας να ξαναεπαναλάβει το έργο του (να ξαναπιάσει κάποιο αδέσποτο και να το αφήσει να πεθάνει από πείνα και δείψα) στην Bienalle του 2008.
Αυτο γραφει η Μαρια Καρρα στο athens.indymedia.org:
Η δικη μας αποψη ειναι οτι τετοιοι ειδεχθεις εγκληματιες χρειαζονται αλλου ειδους αντιμετωπιση!
Το 2007 ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας αποκαλούμενος 'καλλιτέχνης' πήρε έναν αδέσποτο σκύλο από το δρόμο,
τον μετέφερε σε μια γκαλλερί όπου τον έδεσε στον τοίχο. Τον άφησε εκεί έτσι ώστε να πεθάνει από δίψα και από πείνα.
Για τις επόμενες μέρες, οι επισκέπτες της γκαλλερί γίνονταν μάρτυρες αυτής της παρωδίας 'τέχνης' χωρίς να αντιδράσει κανείς.
Εν τέλει το δύστυχο ζώο πέθανε υποφέροντας, διψώντας και πεινώντας.
Δυστυχώς το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Η περιώνυμη Central American Biennial of Art αποφάσισε
ότι αυτή η κτηνωδία είναι όντως 'τέχνη', και έτσι ο 'καλλιτέχνης' Guillermo Vargas Habacuc
προσκλήθηκε να επαναλάβει το 'έργο' του στην Biennial το 2008
A monster with human face Guillermo Vargas Habacuc
Το 2007, ένα κάθαρμα που λογίζεται ως καλλιτέχνης, ο αξιότιμος Guillermo Vargas Habacuc, πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε σε μια Gallery τέχνης μέχρι να πεθάνει από δείψα και πείνα. Το μαρτύριο του σκυλιού κράτησε μέρες και ο θάνατός του ήρθε έπειτα από ωδυνηρές στιγμές... Το χειρότερο είναι ότι όλες αυτές τις ημέρες υπήρξαν θεατές που παρακολούθησαν το θέαμα χωρίς να αντιδράσουν. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι η επίσημη Biennale της Κεντρικής Αμερικής αποφάσισε να θεωρήσει αυτό το ανουσιούργημα ως τέχνη και καλεί τον καλλιτέχνη - τέρας να ξαναεπαναλάβει το έργο του (να ξαναπιάσει κάποιο αδέσποτο και να το αφήσει να πεθάνει από πείνα και δείψα) στην Bienalle του 2008.
Αυτο γραφει η Μαρια Καρρα στο athens.indymedia.org:
Αν έχετε καρδιά και αν λυπάστε και δεν θέλετε να το επιτρέψετε αυτό μπορείτε να επισκεφθείτε το http://www.petitiononline.com/ea6gk/petition-sign.html όπου μπορείτε με πολλή απλή διαδικασία να "υπογράψετε" ενάντια σε αυτή την κτηνωδία.
Η δικη μας αποψη ειναι οτι τετοιοι ειδεχθεις εγκληματιες χρειαζονται αλλου ειδους αντιμετωπιση!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)